قلم شکسته

می خواهی ببخشی باید بسوزی 
می خواهی زنده بمانی باید بسوزی 
می خواهی روشنا بخش تاریکی ذهن ها باشی، باید بسوزی 

خورشید را نظاره کن؛ 
اگر نسوزد، می میرد ... 
اگر نسوزد، پرتویی در کار نیست ... 
اگر نسوزد، تاریکی حکومت خواهد کرد ... 
و اگر نسوزد، خود نیز می میرد ... 
این قانون طبیعت است.

از سوختن نترس
همچون خورشید باش 
وسیع 
بزرگ 
قوی 
پُر بار 
واصل 
و آنگاه بسوز... 

از سوختن نترس 
ماندگارت می کند 
انتشارت می دهد 
جاودانه می شوی 
و جهانی از پرتو نور درونت روشن 
و تاریکی رخت بر می بندت 

پس یادت نرود
سوختن قانون طبیعت است! 

با ارادت 

مصطفی امینی

امشب ای ماه ، به درد دل من تسکینی 
آخر ای ماه ، تو همدرد منِ مسکینی 
کاهش جان تو من دارم و من میدانم 
که تو از دوری خورشید ، چها می بینی 
تو هم ای بادیه پیمای محبّت ، چون من 
سر راحت ننهادی بسر بالینی 
هر شب از حسرت ماهی ، من و یکدامن اشک 
تو هم ای دامن مهتاب ، پُر از پروینی 
همه در چشمه ی مهتاب ، غم از دل شویند 
امشب ای مَه ، تو هم از طالع من غمگینی 
باغبان خار ندامت به جگر می شکند 
برو ای گُل ، که سزاوار همان گلچینی 
کی برین کلبه ی طوفان زده سرخواهی زد 
ای پرستو که پیام آور فروردینی 
شهریارا اگر آئین محبّت باشد 
چه حیاتی و چه دنیای بهشت آئینی ؟

محمد حسین شهریار 

نوچه ای را گفت پیر لوطیان 
معرفت درس نخست است ، ای جوان 
از صد و سی چشمه ی لوطیگری 
دست بردن در قمه ، هست آخری 
لوطیانند اندرین بازار و کوی 
هر یک از قدّاره بندان مگوی 
لوطی یی دانم به پرتاب کَتار 
میزند شب پرّه را در شام تار 
لوطی یی دانم که هر دَم شصت رنگ 
شیر را چون گربه رقصاند به جنگ 
بر سر بازار ، بیجا دَم مزن 
موشی اینک ، موش ، سر در پیش رو 
باش ، وقتی شیر گشتی ، شیر رو

نوذر پرنگ

کاش راه زندگی در پای دل خاری نداشت 
یا که چون دارد ، فراز و شیبِ دشواری نداشت 
کاش از پا در نمی افتاد ، هر سو رهروی ست 
یا که تا سر منزل خود ، راه بسیاری نداشت 
کاش خیلِ دلبران ، پنهان نمی کردند روی 
یا که چشم بیدلان ، حاجت به دیداری نداشت 
کاش از روز نخستین ، خار زار این وجود 
روزنی از دیده ی حسرت ، به گلزاری نداشت 
کاش جان پاک ، با این خاکدان خو می گرفت
یا که اصلا شهر ما ، دکّان خمّاری نداشت 
کاش هر باطل نمی شد عرضه بر افهام خلق 
یا متاع کفر و دین ، هر یک خریداری نداشت 
کاش واعظ ، لب فرو می بست از گفتار نیک 
یا خلاف آنچه گوید ، زشت کرداری نداشت 
کاش از خوی پزشکان بود کمتر جلب مال 
یا که جمع بینوایان ، هیچ بیماری نداشت 
کاش فکر بیش و کم ، در مغز انسانی نبود 
یا که بار زندگانی ، هیچ سرباری نداشت 
کاش چشم و گوش هر کس بر حقایق باز بود 
تا که دیگر ، علم و دین پوشیده اسراری نداشت 
کاش هر کس دعوی اسلام و ایمان می نمود 
از نفاق و کفر پنهان ، بسته زُنّاری نداشت 
کاش هر گندم نمای جو فروش از هر کنار 
در میان شهر کوران ، گرم بازاری نداشت 
کاش چشم نیم مستی ، هوش از الفت می ربود 
تا که با سود و زیان دیگران کاری نداشت

الفت اصفهانی

جهان همیشه به پیر و جوان نخواهد ماند
بجز خدای جهان در جهان ، نخواهد ماند 
اگر چه مرگ جوان ، داغ می کند دل پیر 
مَدار ، غصه که پیر و جوان نخواهد ماند 
أجل چو در رسد _ از هیچ در ، امان مطلب 
که هیچکس ز اجل در امان نخواهد ماند 
مکوش در طلب عمر و عیش جاویدان 
که هیچکس به جهان ، جاودان نخواهد ماند 
مچین بساط تنعّم ، که در بسیط زمین 
نشاط عیش ، بر اهل زمان نخواهد ماند 
بر آستان رضا ، سر بِنه به حکم قضا 
که هیچ سر ، بر این آستان نخواهد ماند 
نشان باقی اگر طالبی ، مترس از مرگ 
که جز خدای ، ز هستی نشان نخواهد ماند

صادق سرمد 

هرگز شده زین خاک بجوئی که تن کیست ؟ 
وین گَرد غم آلود ، غبار بدن کیست ؟ 
از زیر قدومت شدی آگاه ، که آیا 
مأوای که خواهد شد و ، یا که وطن کیست ؟ 
بر خاطر تو هیچ گذشته است به بستان 
کاین پنبه ی نوخواسته آیا کفن کیست ؟ 
آن غنچه ی خندان که نمودست دهن باز 
لبهای پر از خنده و شکّر شکن کیست ؟ 
آن خِشت که سر بر سر هم هِشته بهر کاخ 
اعضای که می باشد و ، یا خاک تن کیست ؟
آن رخنه ی دیوار که بر دیده هویداست 
چاک دل سوزان که ؟ خندان دهن کیست ؟ 
امروز که خاک دگران شد چمن ما 
تا روز دگر ، خاک من و تو چمن کیست ؟

طائی شمیرانی

خُنک آنکس که نباشد پی آزار کسی 
بار بر کس ننهد چون نبرد بار کسی 
رشک یکسو نهد و پاکدلی پیشه کند 
نشود سرد دل از گرمی بازار کسی 
آنکه را خنده به گفتار و به کردار رواست 
چه زند خنده به گفتار و به کردار کسی ؟ 
دل که هست آینه ی غیب خدا ، عیب بود 
که شود آینه ی عیب کس و عارِ کسی 
عیب خود بنگر و بر عیب کسان خُرده مگیر 
که حساب از تو نپرسند ز رفتار کسی 
گوهر آدمی اندیشه ی وی باشد و بس 
جز بدان پی نتوان برد به مقدار کسی 
گوهر خویش بپرداز ز زنگار هوس 
زنگ بر وی مَهل از درهم و دینار کسی 
گر نه در اندک و بسیار کسانت طمع است 
چند گویی سخن از اندک و بسیار کسی 
خوی آزاد بجوی و ره تقلید مپوی 
مَطَلب منفعت از سخره و پیکار کسی 
سعی کن تا نفزایی گره از بی خردی 
چون به دانش نگشایی گِره از کار کسی 
بگذر از جامعه ی نو ، گر کفت از مایه تهی ست 
زیب اندام مکن جامه و دستار کسی 
کام بر دوخته از میوه ی شیرینت به 
که نظر دوخته بر شاخه ی پُر بار کسی 
سخن قیمتی و ساده همین ست وثوق 
گر سخن فهم کند خاطر ایثار کسی 

( حسن وثوق ؛ وثوق الدوله )