قلم شکسته

خُنک آنکس که نباشد پی آزار کسی 
بار بر کس ننهد چون نبرد بار کسی 
رشک یکسو نهد و پاکدلی پیشه کند 
نشود سرد دل از گرمی بازار کسی 
آنکه را خنده به گفتار و به کردار رواست 
چه زند خنده به گفتار و به کردار کسی ؟ 
دل که هست آینه ی غیب خدا ، عیب بود 
که شود آینه ی عیب کس و عارِ کسی 
عیب خود بنگر و بر عیب کسان خُرده مگیر 
که حساب از تو نپرسند ز رفتار کسی 
گوهر آدمی اندیشه ی وی باشد و بس 
جز بدان پی نتوان برد به مقدار کسی 
گوهر خویش بپرداز ز زنگار هوس 
زنگ بر وی مَهل از درهم و دینار کسی 
گر نه در اندک و بسیار کسانت طمع است 
چند گویی سخن از اندک و بسیار کسی 
خوی آزاد بجوی و ره تقلید مپوی 
مَطَلب منفعت از سخره و پیکار کسی 
سعی کن تا نفزایی گره از بی خردی 
چون به دانش نگشایی گِره از کار کسی 
بگذر از جامعه ی نو ، گر کفت از مایه تهی ست 
زیب اندام مکن جامه و دستار کسی 
کام بر دوخته از میوه ی شیرینت به 
که نظر دوخته بر شاخه ی پُر بار کسی 
سخن قیمتی و ساده همین ست وثوق 
گر سخن فهم کند خاطر ایثار کسی 

( حسن وثوق ؛ وثوق الدوله )