قلم شکسته

الهی! 
من کی ام که تو را خواهم! 
چون من از قیمت خویش آگاهم. 
دل و دوست یافتن، پادشاهی ست! 
بی دل و دوست زیستن، گمراهی ست! 
گفت، نوشی ست همه زهر، 
و خاموشی زهری ست همه نوش! 
(خواجه عبدالله)

پروردگارا !
دوستان ، احترامم می کنند و تو ، از فاجعه ی درونم آگاهی 

بارالها !
عیب های بیشمار من پوشاندی و فضیلت ناچیز را شُهره ساختی 

ای پناه سالها تنهاییم !
دستم بگرفتی و دردهایم شنیدی 

معبودا !
می دانم که طاقت ویرانی و فنای دل بنده نداری 
مگر نه این است که روح جاودان عطایش نمودی 

رحیما !
ناتوانم
خسته ام 
از خود ، شرم بسیار دارم
و دلِ پریشان ، طاقتش از این همه عصیان ، بریده 

حکیما !
وام هایت بلاعوض است و بی منّت 
مهندسیت بی بدیل است و بی نقص 
جواز تو ، رایگان است و جاودان
هم می بخشایی و هم ضمانت می کنی 

کریما !
توان نوسازیم ده 
کلبه ی ویرانه ی درونم ، طاقت زلزله های دیگر ندارد 

خداوندا ! 
یا طعام از من بگیر و بمیران 
یا مرا در شهر ادب ، منزلی نیکو 

آمین .

----------------------------------------

مصطفی