قلم شکسته

ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ 
ﺑﻮﯼ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ
ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﯼ
ﮐﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯽ
ﺑﺎ ﺍﺋﺘﻼﻑ 
ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎﻟﻢ ﺁﯾﯽ
ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺭﻡ
ﺩﺳﺖ ﮐﻢ ﺷﺶ ﻣﺎﻫﯽ
ﺳﺮﮔﺮﻡ ﯾﻤﻦ ﮐﻨﻢ ﺗﻮ ﺭﺍ
ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻌﺪﺍً ﺑﺎ ﭼﺸﻤﮑﯽ
ﺟﻮﺍﺯ ﻫﻢ ﺁﻏﻮﺷﯿﺖ ﺭﺍ
ﺻﺎﺩﺭ ﮐﺮﺩﻡ
ﻓﻌﻼً ﺧﻮﺵ ﺑﺎﺵ
ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ 
ﺑﻪ ﺗﻮﺍﻓﻘﯽ
ﻣﻬﺮﺕ ﺭﺍ 
ﻣﺸﺨﺺ ﮐﺮﺩ
ﺣﻮﺍﺳﺖ ﺑﺎﺷﺪ
ﺷﺶ ﻣﺎﻩ ﺳﺮﮔﺮﻣﯿﺖ
ﺍﯾﺪﻩ ﺁﻝ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ
ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺯﻭﺩﺗﺮ
ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺗﻤﺎﻡ ﮐﻨﯽ
ﻭ ﺗﻮﺍﻓﻖ ﻧﮑﺮدﻩ
ﺑﻪ ﺍﺳﺘﻘﺒﺎلت ﺁﯾﻢ...

(با احترام - م.ا) 

لبلاب چون ساده لوح درختی اسیر را در آغوش گیرد، سودایی جز ارضاء امیال خویش ندارد. درخت که باشی، تنهایی، چنان ناطقه ات را قلقلک می دهد که با لکنتی بی مانند و نابخردی بی مثال، در آغوش پر طمع این دو روی پلید، گرفتار آیی و دستان گشاده اش را علاقه قلمداد کنی و عطر مسموم وجودش را شراب یابی و خویش را گرفتار خدعۀ او بینی آنگاه که زمان مستی ات به درازا کشیده باشد و هوشیاری و خرد در پستوی وجودت زندانی!
هیچ گاه نگاه مثبتی به این گیاه هرزه نداشته ام. همیشه پندار من این بوده است که اهلیش کنی یا نکنی، هرزه خواهد ماند. 
آیا نگریسته ای که چگونه پلکانی می سازد از درخت مست و بالا می رود و ارضاء بلندپروازی خویش را در هم آغوشی با درختی بی پناه می یابد؟
آنقدر به دور درخت می پیچد و تن فروشی می کند و هوس درختی تنها را وسیلۀ ترقی خویش می یابد تا به اوج رسد، ارضاء شود و بلندپروازیش به ثمر نشیند. 
آن زمان چون فرا رسد، دیگر درخت ناتوان را یارای غلبه بر هوا و هوس نباشد و مستی او را به کام مرگ کشاند و زردی رخ و خشکیدن وجود، شیرین ترین هدیۀ خداوندی یعنی حیات را از او ستاند، شاید چنین از دام گیاهی هرزه، رهایی یابد اگر باغبانی این همه مدّت مدهوشی او را درک نکرده باشد و دادش را نستانده باشد، از گیاهی که نمی خواهد بر خویش اتکا کند و کمال را بر گردۀ دیگران نیابد!
در حیرتم که چرا با این همه بدکاری و خدعه، هدیه ای دلنشین به عالم، نام او را یدک می کشد؟! 
عشق... 
یعنی آدمی، این شریف ترین حیوان روی زمین، بعد از این همه سال زیست و تکامل، نام دیگری نیافته است؟ 
اصلاً براستی عشق چیست؟
شاید اگر از دوستانی که مدّتی در کنار حقیر، روزگار گذرانده باشند، پرس و جو کنید، احتمالاً چند عبارت را می شنوید: 
بسیار مبهم است؛ عاشق نیست؛ سنگدل است؛ مغرور است؛ پیچیده است و ... 
یکی از دوستانم پس از مدّتی همنشینی با من، می گفت: آرزو دارم عاشق شوی، و من آهسته می گفتم: تا احتمالاً آدم شوم. 
امّا من آن همه نیستم، چون من، من نیستم. 
علیرغم اینکه وجودی سرشار از آن احساس غریب دارم، امّا درک واژۀ "عشق" برایم دشوار بوده است هر چند که تظاهر بدان واژه هیچگاه برایم طاقت فرسا نخواهد بود. 
نمی دانم شاید سالها تنهایی مرا چنین رهنمون شده باشد... شاید...
به هر حال هر چه که هست، شرح آن در این مجال نگنجد، خواه اتّحاد هورمونی عظیم باشد، خواه انتزاع باشد و خواه وهم باشد و ... 
هر چه که هست، تجربۀ زیست تهی از آن، باید دشوار و کسالت بار باشد. 
شکوۀ من بیشتر، به دلیل وفور این واژه است در مراودات روزمرۀ آدمیان. قاعدتاً کالایی که گرانبها است باید کمیاب باشد و کالای کمیاب نمی تواند دم دستی و سهل الوصول جلوه کند!
راستش را بخواهید، درک عاشقان روز مزدی برایم آسان نیست. فوت عزیزی را هم که تجربه می کنی، حرمت نگه می داری، یکسال... چهل روز... لااقل به هفته ای قناعت می کنی... حرمت هم که نگاه نداری، نقش بازی می کنی... سالیانیست که رسم این مردم چنین بوده است، هنوز هم نمی فهمم آنانی را که با هر برآمدن آفتابی، شیفتۀ مرغکی خوش الحان می شوند و با هر غروب نفس گیری، فارغ و چون صبح دیگر آید در این رسم حاذق! 
چه نامم این فاجعه را؟! 
دمدمی مزاجی
بلندپروازی
هوس
حماقت 
یا روزمزدی های عاشقانه
امّا هر چه که هست، این روزها قرابت بیشتری دارد با واژۀ "عشق" و گیاه "پیچک" و چه غریب است آن احساس پاک هدیه داده شده به خلقت و به گمان نگارنده، هنوز هم نامأنوس است با واژۀ «عشق» آن احساس...! 
عُرَفا خرده مگیرند لطفاً؛ که تمثیلشان نهایت بدسلیقگی است و نه برداشت حقیر از احساسی گوارا و رابطه اش با یک واژه!
لبلاب، به دور درخت می پیچد و بالا می رود و او را می خشکاند، آن احساس غریب، در دل جوانه می زند و زنده می کند و رشد می دهد و به تکامل می رساند... خشکانیدن کجا و کمال کجا؟! 
نکته ای بود که باید گفته می شد. 
(با احترام - م.ا)

چو غنچه می شکفد شکوفه خندان است
بهار آمده یاران جهان گلستان است
مبارک است این ماه نو شکفتن دهر
که فصل نو شدن انگار کوچ ادبار است 
بهارتان زیبا، نوروزتان مبارک و همدلی هایتان افزون باد. 
دعای دردانۀ پیامبر خاتم، بدرقۀ راهتان. 
(با احترام - م.ا)

ما که جنگ را درک نکرده ایم. یعنی نبودیم دیگر. بعداً به دنیا آمدیم. ولی خُب به هر حال یک چیزهایی خوانده ایم. نمی دانم مفاهیمی همچون «آفند» ، «عملیات ایذایی» ، «پدافند» و امثالهم به گوشتان خورده است یا نه، امّا احتمالاً «حمله به اچ-3» را دیده اید. 
در آن فیلم، قبل از اینکه «f4» ها به مجموعۀ نظامی اچ-3 حمله کنند، اگر اشتباه نکنم، دو فروند «f5» به کرکوک حمله کردند و این عملیات ایذایی سبب خطای محاسباتی طرف مقابل شد و «f4» ها در امنیت پروازی قابل قبولی «پایگاه مهم H3» را مورد هدف قرار دادند. 
برخی اتفاقات روزهای گذشته که حقیقتاً حوادث مهمی هم بودند، ناخداگاه مرا یاد آن فیلم انداخت. 
به نظر شما، «آفند،پدافند و عملیات ایذایی» صرفاً برای مقابله با دشمن استفاده می شود، براستی آیا نمی توان از آن در مناسبات داخلی نیز بهره برد؟ 
تا نظر شما چه باشد؟ 

(با احترام - م.ا)

از بس که در هوای ربیع سوخته است 
بوی بهار می دهد این اسفند آخر سالی...

(با احترام - م.ا) 

بارها گفته اند و شنیدیم و خوانده ایم: 
با «زبان نخبگانی» نمی توان جامعه را اصلاح کرد و یا اهداف مد نظر را جامۀ عمل پوشاند. 
نه « ذهن توده ای و زبان نخبگانی داشتن» کار ساز است و نه « ذهن و زبان نخبگانی داشتن» چاره ساز است. 
«باید ذهنی نخبگانی داشت و زبانی توده ای»
وقتی انسان، حوادث تاریخی را مشاهده می کند، می بیند؛ آنچه که مصلحان و زمامداران را در پیشبرد منویاتشان، یاری رسانده است، همین گزارۀ راهبردی بوده است. شما به رفورم مذهبی یا انقلاب ها؛ همین انقلاب 57 ایران خودمان؛ بنگرید، جز وجود ذهنی نخبگانی در پنهان زبانی توده ای نمی یابید. 
حال، ابهامی که ممکن است پیش آید، رابطۀ این مهم با عوام گرایی است. ارتباط تنگاتنگی که به واسطۀ وجود شباهتهای بسیار و اختلافات اندک، سبب بروز مثلاً نوعی تضاد ارزشی می شود. 
این دیگر به مهارت و هنر نخبگان بستگی دارد که باید بتوانند نوعی تناسب مطلوب را برقرار کنند. 
حتی شاید بتوان در داستانهای انبیاء و وحی نیز این مهم را یافت. 
آیا جز این است که در زبان وحی، «ذهنی نخبگانی در پنهانِ زبانی توده ای» وجود دارد؟ 
احساس نگارنده این است که مغفول ماندۀ مصلحان اجتماعی و ابزار راهبردی لایه های قدرت این روزها، هنوز هم، همان گزارۀ مذکور است. 
تا نظر شما چه باشد؟ 
(با احترام - م.ا)

منع تصویر کرده اند
خورشید را 
ابرهایی 
که حایل 
اهل زمین و آسمانند. 

(با احترام - م.ا)