قلم شکسته

تو را به پای چه ریزم ؟ که آن سزای تو باشد 
مگر که سر نَهم آنجا ، که نقش پای تو باشد 
شدی رضا که شوم خوار پیش دیده ی دشمن 
رضای من همه ایدوست ، در رضای تو باشد 
هر آنچه رأی تو باشد ، جز آن خیال نبندم 
که رأی من نبود ، غیر از آنچه رأی تو باشد 
دلم که جای تو شد ، نیست جای هیچکس آنجا 
من این به خود نپسندم ، که کس به جای تو باشد 
به طُرّه ی تو که بیگانه باشد از همه عالم 
هر آنکسی که در این حلقه آشنای تو باشد 
اگر بقای تو در مرگ ما بُوَد به حقیقت ؟ 
چه خوشتر آنکه بمیرم ، تا بقای تو باشد 
تو ای دلیل رَه ، آهسته تر برو ، که مبادا 
کسی فتاده ز پا ، چون من از قفای تو باشد 
شد آفتاب رُخت در سپهر حُسن ، چون تابان 
دلم چو ذرّه عجب نی ، که در هوای تو باشد 
کسی ز پادشهی عار دارد ، ای شه خوبان 
که همچو فرصت بیدل ، به جان گدای تو باشد