قلم شکسته

آن شبی که مرا طبع پروا نبود 
همان ماه رویی که دل را ربود
بیامد به دیدارم و تازه دیدار کرد 
به خندی دلم را ز خود زار کرد 
هوایش نفس در سرم تازه شد
به می، حال، بیدار و آشفته شد
در اوهام هنگامه ی گفت و گو 
به آغوش او ، کرده دل بود خو 
چنان عشوه می آمد آن ماه رو
که بیدار ، طاقت برید از سبو 
سبو بر زمین شد روان و شکست 
بدین میمنت، شور بر جان نشست 
زبان از حصار حیای درون 
رها گشت و بانگی برآمد ز خون 
که ای ماه رو، طاقتم برده ای
ز هجرت دلم را تو آزرده ای 
دلم در هوای تو بیچاره شد 
از آن مأمن امن، آواره شد
بیا و مرا بوسه ای ناب ده 
حیاتی نباتین در این آب ده
در این خلوتی که به جز ما دو نیست 
جز آغوش تو یار من کیست؟ چیست؟
بیا و به آغوش دلچسب خویش 
رهایم کن از دین و دنیا و کیش
به ناگاه آن ماه رو خنده کرد 
و من را از آن گفته شرمنده کرد 
بگفتا که ای یار شیرین زبان 
خوش آهنگ و خوش نقش و زیبا بیان 
بیا بوسه ای گیر و کامی بده 
مرا زان مِی خویش، جامی بده 
وجودم به وجد آید از شوق تو 
مترس ای وجودم، وجودم ز تو 
تو را آفریدم برای خودم 
برای خودم آفریدم خودم 
از این رخصت یار خوش رویِ ماه 
رها شد دلم از میاه و سیاه 
به آغوش او دل گرفتار شد 
و از آن کام، جان ترک اغیار شد
فنا شد دلم در وجود اله
ندیدم جز آن مست بالین ماه
به تا صبح آغوش او بود و من 
پناهنده ای مست و عیشی کهن 
به جانش که جانم از او آمده 
از آن عیش، جانم به حال آمده
الا محتسب ای نگهبان شرع 
خداوندگار اصولین و فرع 
ز کفرم مپندار این عیش و نوش 
که کافر کجا علم دارد به توش
چرا وهم کردی که خاص تو است
خدایی که معبود ناس تو است 
الهی که بخشید از جان خویش 
و بنهاد بر بنده ها، خویش و کیش
خدایی که خیر است مطلق نشان
به حکمت هدایت کند انجمان 
کجا، کی تواند که ظالم شود
به ناحق میانشان مظالم شود
شگفتا که وصلش چه جانانه بود
و کامش عجب کام مستانه بود 
مرا شوق آن شب چنین شور شد 
کز آن عیش، این شعر در صور شد

"مصطفی امینی"