قلم شکسته

ز ما ، دو خاطره ای بی دوام ، می ماند 
ز می نَه حال ، که دُردی بجام ، می ماند 
چه سالها که زمین بی من و تو خواهد گشت 
که صید می رهد از دام و دام می ماند 
ازین تردّد دائم ، که در زمین جاریست 
کدام منظره ای ، مُستدام می ماند 
خطوط منکسری با شتاب می گذرند 
برین صحیفه که گفت ، از تو نام می ماند ؟ 
چه سایه وار سواران ، در آستان غروب 
چه نقشی ، از که ؟ در این ازدحام می ماند
چه باغها به گذرها ، پُر از شکوفه ی سیب 
چه عطر ها که تُرا در مشام ، می ماند
ستاره ها و سحرها و صَخره ها و سفر 
چه خوب زینهمه بر جا ، کدام می ماند ؟ 
به جز بچهره ی ما خفتگان ، که رو در روی 
چه جای پایی ازین صبح و شام می ماند ؟ 
مسافران ز عطش ، دسته دسته می میرند 
و چشمه ی حَیَوان ، در ظُلام می ماند 
تمام گفتی و گفتیم و گفتنی بنماند 
ولی از آنهمه این یک کلام می ماند 
دریغ از آن ، که درین بوته سوختیم ، دریغ ! 
ولی چو نقره ی خالص ، که خام می ماند 
اگر چه دیر نشستیم و قصه ها راندیم 
هنوز قصه ی ما ، نا تمام می ماند