و امّا مسئلۀ استقلال کردستان!
در اندیشۀ عهد نامه ای پانصد ساله...
به قلم مصطفی امینی
این دختر، پدر و مادر دارد؛ میهمانی آداب دارد؛ جمع شخصیت دارد؛ شراب نوشی و خواستگاری روی، عروس می خواهی؟!
آرگامن اسرائیلی و تنسی آمریکایی فایده ای ندارد، هم حرام است، هم سیر نمی کند، هم بد مستی می آورد؛ گلی که خانوادۀ داماد در پی آنند با ماهی دودی و کوفتۀ خودشان و قیمۀ نجفی به دست می آید، خورش فسنجان ایرانی و سایکور ترکی نیز برای عظمت سفره لازم است.
نگارندۀ این یادداشت، با کردها زندگی کرده است، البته ادعایی ندارد، امّا تا حدودی آنها را می شناسد؛ واقعیت این است که استقلالی که آنها به دنبال آن بودند، آرمانی که آنان مقدس می پندارند، حداقل 10 یا 15 سال دیگر زمان می خواست، آنها خلاف ادعای زیرکی، مردمانی بسیار ساده و بی آلایشند، آنها عجله کردند و سرنوشت خودشان را به دست عجوزه های آمریکایی و انگلیسی و اسرائیلی سپردند.
مغزهایی که برای پیاده سازی نقشه های شومشان، فقط و فقط، یک فقره کردهای قربانی کم داشتند!
از منظر نگارنده؛ "اسرائیل جدید" نامیدن کردستان، گر چه تمهید پیش دستانه ای ست برای قدسی کردن هر نوع مبارزه ای در نزاع احتمالی پیش رو، امّا احتمال بسیاری وجود دارد که در آینده ای نزدیک، ناگهان چشمهایمان را باز کنیم و یک غزّۀ جدید بیخ گوشمان مشاهده کنیم، غزّه ای بیخ گوش ایران و ترکیه، غزّه ای مظلوم و در محاصره، ایرانی ظالم و غاصب!
قسمت بعدی این داستان خاورمیانۀ جدید چنین است؛ این پازل وقتی تکمیل می شود که همزمان با این دام، شاهد اشک تمساح ریختنهای پی در پی ترامپ باشیم و استمدادهایی که او از خداوند قادر متعال یکتا در پیشگاه رسانه ها می جوید و فشارها و تحریمهای اقتصادی و رسانه ای که همزمان بر سر ایران آوار می کند. کافی ست این را با نسیم اصلاحات در عربستان همراه کنید، آنوقت خواهید دید چه هیولایی قرار است از ایران به جهانیان نشان داده شود.
هر سیاستمداری که حتی فکر کند که منظور از طرح خاورمیانۀ جدید، ایجاد کشورهای کوچک تازه استقلال یافته در دل سرزمینهای پهناور است، به نظر سخت در اشتباه است!
خاورمیانۀ جدیدی که آنها برای ما خواب دیده اند، عبارت است از مناطق تکه تکه شدۀ دائما درگیری که برای سالها قرار است با هم بجنگند، در نزاع باشند و اقتصاد جنگ بر زندگی آنان سیطره داشته باشد، از جنگ حقوق بگیرند، از جنگ فرهنگ و اسطوره بگیرند، از جنگ قهرمان داشته باشند، از جنگ آرمان داشته باشند، از جنگ، خدای مقدس داشته باشند، از جنگ معنا داشته باشند و در این همهمۀ پر آشوب؛ این غولهای اقتصادی چندملیتی باشند که با مدد تانک و توپ و هواپیما، بر منابع طبیعی خدادادی این منطقه مسلط شده و نفت و گاز و معادن را به غارت برند. البته نباید علّت توفیق چنین طرح هایی در منطقه را، بیرون از آن جست و جو کنید. جایی که فقر و فلاکت و بدبختی از در و دیوار آن بریزد، جایی که حکمرانی خوب در لابه لای شیشه های شراب سیاستمدارانی دست نشانده از رمق افتاده باشد، جایی که عدالت اجتماعی و اقتصادی یک آرزوی دست نایافتنی باشد، جایی که انسداد، فرصت تعالی و عرض اندام شهروندان را به محاق برده باشد، جایی که تولید و صنعت و نوآوری ویران شده باشد؛ مردمان آن دیار و سیاستمداران آن دیار در همهمۀ کوچ نخبگان، فقط به جنگ می اندیشند و چنین، توافق نا نوشته ای میان آنان و غولهای اقتصادی جهانی شکل می گیرد.
باور کنید، ترکیه در مسائل امنیتی، قابل اعتماد نیست؛ هر چند که شما دم از رفاقت بزنید، ترکیه در این سراچۀ به اصطلاح خاورمیانه، یک رقیب است، رقیبی که ایران را نیز رقیب جدی خود می داند و به دلیل اورآسیایی بودن، هرگز زیر بار برتری ایران نخواهد رفت.
کردستان اشتباه کرد؛ بیایید ما اشتباه نکنیم، بدون تردید باید نه در مقابل کردها بایستیم بلکه به کمک آنها بشتابیم، کمکی که آنان را سر عقل آورد و کمی بیدار کند!
من اینروزها به عهدنامه ای پانصد ساله می اندیشم که هم مجالی برای کردها باشد و در حالیکه لطمه ای به جغرافیای سیاسی نزند، طرحی برای زوال طرح خاورمیانۀ جدید باشد.
ارادتمند
مصطفی