قلم شکسته

گم شدم در خود چنان ، کز خویش ناپیدا شدم 
شبنمی بودم ز دریا ، غرقه در دریا شدم 
سایه ای بودم ز اول ، بر زمین افتاده خوار 
راست کآن خورشید پیدا گشت ، تا پیدا شدم 
زآمدن بس بی نشان و از شدن بس بی خبر 
گوئیا یکدم برآمد ، کآمدم من یا شدم 
نَه ، مپرس از من سخن ، زیرا که چون پروانه یی
در فروغ شمع روی دوست ، نا پروا شدم 
در ره عشقش قدم نِه ، اگر با دانشی 
لاجرم در عشق ، هم نادان و هم دانا شدم 
چون همه تن دیده می بایست بود و کور گشت 
این عجایب بین که چون بینای نابینا شدم 
چون دل عطّار بیرون دیدم از ، هر دو جهان 
من ز تاثیر دل او ، بیدل و شیدا شدم

آنان که بِخردند ، به هر در نمی زنند 
غیر از درِ خِرد ، درِ دیگر نمی زنند 
از کوی دوست ، بی سببی پا نمی کشند 
بر کوی دشمن ، از طمعی سر نمی زنند 
فرزانگان اگر که بمیرند از خُمار 
با ناکسان به میکده ساغر نمی زنند 
چون پند ، گوهر است و دل ناصبور سنگ 
گوهر به سنگ و سنگ به گوهر نمی زنند 
خود دیده ایم ، اینکه پزشکان پخته کار 
تا خام هست ماده ، به نشتر نمی زنند 
شاهین صفت به اوج ترقّی اگر رسند 
دست ستم به جان کبوتر نمی زنند 
چون آیتی ز طعنه ی بیجای دشمنان 
دم در کشیده ، آه ز دل بر نمی زنند

آنکه از حال من خسته کند یاد ، کجاست ؟ 
آنکه گردد دلم از دیدن او شاد کجاست ؟ 
ای نسیم سحر آن تازه گُل غالیه بوی 
که از او هستی جمعی شده بر باد ، کجاست ؟ 
غیر میخانه که اهلش همه مستند و خراب 
گوشه ی أمن کجا ؟ خانه ی آباد ، کجاست ؟ 
هوسی بود ، که آزاد بمانم ، ور نه 
در هوس خانه ی گیتی ، دل آزاد کجاست ؟ 
چیست این دشت پُر از کُشته ، که در هر قدمی 
صید پید او ، ندانیم که صیّاد کجاست ؟ 
خشک سالی ، هنر و ذوق اگر نیست بگوی ؟ 
شور شیرین چه شد و شورش فرهاد کجاست ؟ 
نیست خاموشی من ، ناشی از آسایش من
درد دل هست ولی قوّت فریاد ، کجاست ؟

هر آنکه از خودی خویشتن جدایی کرد 
میان خلق خدا ، جلوه ی خدایی کرد 
خوشم ز سنگ حوادث که استخوان مرا 
چنان شکست ، که فارغ ز مومیائی کرد 
به هوش باش ، دلی را به قهر نخراشی 
به ناخنی که توانی ، گِره گشایی کرد 
فغان که کاسه ی زرّین بی نیازی را 
گرسنه چشمی ما ، کاسه ی گدایی کرد 
رهین منّت صبّاغ قُدرتم ، زاهد 
که او لباس مرا ، رنگ بی ریایی کرد 
چه حکمت ست ، که زاهد به داغ پیشانی 
به خاک میکده دیدم ، که جبهه سائی کرد

نیکوترین خُلق تواضع است و هر آنکس که گنج تواضع در کُنج دل بِنهاد ، همه روز از آن خُلق نیکو خرج تواند کرد و معاشرت کردن او با خَلق آسان بُوَد و همه کس در صحبت او آسایش یابند. 

( این موتور محرک اصلاح طلبی است ، فردا چه زود دیر می شود اگر امروز را درنیابی )
اصلاح طلب خردمند است ، صبور است ، امید وار است ، اما به روز هم هست و امروز را پُل فردا میداند . 
اصلاح طلب خانه ی امیدش را بر ستونهای استوار بنا می کند .
اصلاح طلب عهد شکن نیست ، فراموش کار هم نیست . 
اصلاح طلب ایمان دارد به آنچه میگوید و باور دارد به آنچه میکند . 
اصلاح طلب توجیه گر نیست و در صراط مستقیم به چپ و راست نه میزند و نه می رود! 
اصلاح طلب هر روز را صحنه عاشورا میداند و اصلاح طلبی را نیاز دیروز و امروز و فردا. 
اصلاح طلب با زندان نمودن اندیشه ها مخالف است و حصر اندیشمند را تحمل ندارد . 
اصلاح طلب رویش سبز است ، بهار سبز است ، اندیشه ی سبز است . 
حرکت اصلاح طلبی هم موسوی ست ، هم عیسوی ؛ هم محمدی است ، هم حسینی ؛ هم حسنی ست و هم مهدوی ؛ هرچه هست رویش است و بینش است و کوشش است .
اصلاح طلب دین را به حصر خود در نمی آورد ، قانون را به رای خود تفسیر نمی کند ، خود را مساوی دین و فوق قانون نمی داند ، نه دین سازی می کند و نه انحراف در دین بوجود می آورد .
اصلاح طلب نه ارزشهای دینی را مصادره می کند و نه به جنگ با اراده مردم می رود 
اصلاح طلب با مردم است و غم نان مردم دارد ، با دوستان رسم مروّت دارد و با دشمنان مدارا می کند . 
اصلاح طلب با رای مردم بازی نمی کند ، حتی با کلمات هم بازی نمی کند ، اما برای حفظ آزادی و کرامت مردم جانبازی ها می کند . 
اصلاح طلبی دریای اندیشه هاست و انتخاب کننده بهترینها ست و برای هر زمان و هر مکان بهترین راه را انتخاب می کند . 
اصلاح طلب متعصب و درمانده نیست ، متحرک و سازنده است . 
در یک کلام اصلاح طلبی ، پندار نیک ،گفتار نیک و کردار نیک است. 
( الذین آمنوا و عملوا الصالحات و تواصوا بالحق و تواصوا بالصبر. )
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
احمد امینی

پروردگارا !
دوستان ، احترامم می کنند و تو ، از فاجعه ی درونم آگاهی 

بارالها !
عیب های بیشمار من پوشاندی و فضیلت ناچیز را شُهره ساختی 

ای پناه سالها تنهاییم !
دستم بگرفتی و دردهایم شنیدی 

معبودا !
می دانم که طاقت ویرانی و فنای دل بنده نداری 
مگر نه این است که روح جاودان عطایش نمودی 

رحیما !
ناتوانم
خسته ام 
از خود ، شرم بسیار دارم
و دلِ پریشان ، طاقتش از این همه عصیان ، بریده 

حکیما !
وام هایت بلاعوض است و بی منّت 
مهندسیت بی بدیل است و بی نقص 
جواز تو ، رایگان است و جاودان
هم می بخشایی و هم ضمانت می کنی 

کریما !
توان نوسازیم ده 
کلبه ی ویرانه ی درونم ، طاقت زلزله های دیگر ندارد 

خداوندا ! 
یا طعام از من بگیر و بمیران 
یا مرا در شهر ادب ، منزلی نیکو 

آمین .

----------------------------------------

مصطفی