در بیست و پنجمین باب ( ربیع الابرار ) آمده است که عربی نماز خویش، سبک می گزارد.
علی (ع)، به تازیانه بر او ایستاد و گفت: بار دیگر بخوان!
چون نماز به آخر برد، او را گفت: این بهتر بود یا نماز نخستین؟
گفت: نخستین، چه آن، از آنِ خدا بود و این، از آن تازیانه!
حکیمی گفت: همچنان که تعادل مزاج آدمی بر اثر کفایت عنصرهای چهارگانه حاصل می شود، نظام دنیا نیز که به حیات آخرت می انجامد، به حصول نمی پیوندد مگر به هماهنگی چهار گروه از مردم، که همچون عناصر چهارگانه، در نظم دادن آدمیان می کوشند.
نخست: صاحبان دانش و معرفت ، که سبب استواری دنیا و دینند و همانند آبند در عناصر دیگر. دوم: جنگاوران و سپاهیانند، که همانند آتشند در طبایع. سوم: بازرگانان و پیشه ورانند که فراهم آورندگان اسباب زندگی مردمند و همانند هوا اند. و چهارم: کشاورزانند که روزی مردم را فراهم می آورند و همچون زمینند.
و همچنان که اگر یکی از عناصر فزونی گیرد و از حد خویش درگذرد، فساد به احوال مزاج راه می یابد، هر یک از این گروه ها نیز چون فزونی گیرند، احوال جامعه چنین خواهد شد!
ابوالعیناء گفت: قاصد پادشاه روم، به دربار متوکّل آمد. روزی با او نشستم و شراب آوردند.
او مرا گفت: از چه روست که در کتاب شما مسلمانان، باده و گوشت خوک حرام است، یکی را می خورید و دیگری را نه؟
و او را گفتم: امّا، من شراب نمی نوشم، از کسی بپرس که می نوشد.
و قاصد گفت: چون گوشت خوک بر شما حرام شد، جایگزینی بهتر از آن یافتید، و آن، گوشت پرندگان و گوسفند است و امّا شراب را چیزی نیافتید که همانند آن باشد. از این رو، به نهی آن گردن ننهاده اید.
ابوالعیناء گفت: شرمسار شدم و ندانستم که او را چه گویم.
زاهدی، پیرزن آسیابان را گفت: گندم مرا آرد کن! وگرنه به دعا خواهم که خرت سنگ شود.
زن گفت: خر رها کن! و دعا کن! تا گندمت، آرد شود.