ای شوق دیدنت سبب جست و جوی ما
هر دَم فزوده در طلبت آرزوی ما
آلوده گشته ایم به زرق و ریا _ کجاست ؟
ساقی که از شراب کند شست و شوی ما
کو باده تا به شیشه ی گردون زنیم سنگ ؟
تا کی زمانه سنگ زند بر سبوی ما
گر جذبه ای نباشد از آن کعبه ی مراد
پیداست تا کجا رسد این جستجوی ما
در عشق اگر فسانه شدیم ای شرف چه غم ؟
باشد به گوش یار رسد گفت و گوی ما
( میر شرف جهان )
وادی عشق تو ای لیلی جان ، صحرائی است
که بهر گوشه اش افتاده چو من شیدایی است
هر که را هست دلی ، دلبری آنرا به کمین
هر که دارد سری از عشق ، در آن سودائی ست ؟
در ره کعبه ی کوی تو چه حاجت به نشان ؟
که بهر گام فتاده ، سری اندر پائی است
همه جویند ترا ، مُسلم و ترسا و یهود
راستی بر سر کوی تو ، عجب غوغائی ست
آنچنان غرقه ی سیلاب سرشکم ز غمش
که جهانم همه در پیش نظر ، دریائی ست
عاشق و عارف و عامی همه مفتون تو اند
لیک باور نکنم همچو مَنت رسوایی ست
کار گلزار نَه امروز کشیده به جنون
دیرگاهیست ، که دیوانه ی مَه سیمایی است
( گلزار اصفهانی )
اگر چه آهسته آهسته داریم به فصل بهار نزدیک می شویم اما ...
اما هنوز هم هوا زمستانی است ...
کارشناسان خبر از تغییرات اقلیمی کره ی زمین می دهند ...
نکند سهم ما از فصل ها پس از تغییرات ، پائیز و زمستان باشد ...
خدا به خیر کند ... آنچه را که در پیش روست ...
آخِر ، ایران بانو سرزمین چهار فصل بوده است هزاره های پیش ...
اگر نه روی دل اندر برابرت دارم
من این نماز ، حساب نماز نشمارم
ز عشق روی تو ، من رو به قبله آوردم
وگر نه من ز نماز و ز قبله بیزارم
مرا غرض ز نماز آن بوَد که پنهانی
حدیث درد فراق تو ، با تو بگذارم
وگر نَه این چه نمازی بود که من با تو
نشسته روی به محراب و دل به بازارم ؟
نماز کن _ به صفت ، چون فرشته ماند و من
هنوز در صفت دیو و دد گرفتارم
کسیکه جامه به سگ برزند ، نمازی نیست
نماز من به چه ارزد ؟ که در بغل دارم
از این نماز ریائی ، چنان خجل شده ام
که در برابر رویت ، نظر نمیآرم
( شمس تبریزی ، مولانا )
در طواف شمع می گفت این سخن پروانه ای
سوختم زین آشنایان ، ای خوشا بیگانه ای
بلبل از شوق گل و پروانه از سودای شمع
هر کسی سوزد بنوعی ، در غم جانانه ای
گر اسیر خطّ و خالی شد دلم ، عیبم مکن
مرغ جائی می رود ، کآنجاست آب و دانه ای
پادشه را غرفه آبادان و دل خرّم ، چه باک ؟
گر گدائی جان دهد در گوشه ی ویرانه ای
کی غم بنیاد ویران دارد ، آنکش خانه نیست ؟
رو خبر گیر این معانی را ، ز صاحب خانه ای
عاقلانش باز زنجیر دگر بر پا نهند
روزی ار زنجیر از هم بُگسلد دیوانه ای
این جنون ، تنها نه مجنون را مسلم شد بهار
باش کز ما هم فتد اندر جهان افسانه ای
( استاد ملک الشعرای بهار )
الهی !
دانی به چه شادم ؟ به آنک نه به خویشتن ، به تو افتادم !
الهی !
تو خواستی ، نه من خواستم !
دوست بر بالین دیدم چو از خواب برخاستم !
( خواجه عبد الله انصاری ؛ جلد 5 ، صفحه 408 ، تفسیر النحل )
در صحبت پیران خرابات ، خرابم
ساقی بده از میکده ی عشق ، شرابم
از جرعه ی توحید ، شوم بیخود و سرمست
مستانه درآیم ، بسر دار طنابم
رندان خرابات به مقصود رسیدند
از مقصد و مقصود ، چسان روی بتابم
چون رهبر من در ره دین ، پیر مغان شد
در صومعه ی اهل عبادت ، چه شتابم ؟
سرّیست نهان در نفس پیر خرابات
کآن در سخن اهل مناجات ، نیابم
چون خاک در میکده شد سرمه ی چشمم
برخاست همی { احمد } دیوانه حجابم
(( شیخ احمد جام ))