ای سَحر ، آن نفس سِحر نمای تو چه شد ؟
صبح اگر راه غلط کرد ، صفای تو چه شد ؟
اگر آواز دُهل پست شد از کوفتگی
ای خروس ، آنهمه آهنگ و صدای تو چه شد ؟
دست چرخ ار بشکستند ، که سیّاره نخفت
آفتابا ، تو چه می پائی و ، پای تو چه شد ؟
منم از تیره شب خویش ، علی الله زنان
ای موذّن ، تو کجا ؟ حیّ علای تو چه شد ؟
گیرم امشب همه درهای فلک بربستند
ای حسن ، جنبش مفتاح دعای تو چه شد ؟
در زمانه ، هیچ زَهر و قند نیست
که یکی را ، با دگر پیوند نیست
زَهرِ ماران ، مار را ، باشد حیات
نسبتش با آدمی ، باشد ممات
خَلقِ آبی را بوَد ، دریا چو باغ
خَلقِ خاکی را بوَد ، آن مرگ و داغ
زید_ اندر حقّ آن ، شیطان بود
در حقِ شخص دگر ، سلطان بوَد
آن بگوید زید ، صدّیقِ سنی ست
وآن بگوید زید، گبرِ کُشتنی است
پس بدِ مطلق نباشد در جهان
بد به نسبت باشد ، این را هم بدان
در تکِ دریا ، گُهر با سنگهاست
فخرها ، اندر میانِ ننگهاست
در کوی خرابات ، کسی را که نیاز است
هُشیاری و مستیش ، همه عین نماز است
آنجا نپذیرند صلاح و ، وَرع امروز
آنچ از تو پذیرند ، در آن کوی ، نیاز است
اسرار خرابات ، به جز مست ندانند
هُشیار چه داند که درین کوی ، چه راز است ؟
تا مستی رندان خرابات ، بدیدم
دیدم به حقیقت که جز این کار ، مجاز است
خواهی که درونِ حرمِ عشق خرامی
در میکده بنشین که ره کعبه دراز است
هان تا ننهی پای درین راه به بازی
زیرا که در این راه ، بسی شیب و فراز است
از میکده ها ناله ی دلسوز برآمد
در زمزمه ی عشق ، ندانم که چه ساز است ؟
در زلف بُتان تا چه فریب ست که پیوست ؟
محمود ، پریشانِ سرِ زلف ایاز است
زآن شعله که از روی بُتان ، حُسن تو افروخت
جان همه مشتاقان ، در سوز و گداز است
چون بر در میخانه مرا بار ندادند
رفتم به در صومعه دیدم که فراز است
آواز ز میخانه برآمد که عراقی
در باز تو خود را ، که در میکده باز است
بهشت با همه جان پروری ، چو کوی تو نیست
گُلی به باغ نکویی ، به رنگ و بوی تو نیست
هزار نقش برآورد ، نقشبند وجود
یکی به جلوه چو نقش رُخ نکوی تو نیست
جمالِ نرگس و گُل ، گر چه دلکش ست ، ولی
چو روی دلکش و چون چشم فتنه جوی تو نیست
تو آرزوی منی ، ای چراغِ خلوتِ دل
مرا به جان تو ، در دل ، جز آرزوی تو نیست
فروغ باده که بنمود ، رازِ آب حیات
حیات بخش تر از لعلِ راز گوی تو نیست
بهار را چه کنم ؟ با جمال دلجویت
مرا بهاری اگر هست ، غیر روی تو نیست
وصالِ روی توأم ، از چه روی رخ ننمود
اگر که رشته ی بختم ، سیه چو موی تو نیست
دلم ملول شد از گفت و گوی خلق و هنوز
به دل مرا هوسی ، غیر گفت و گوی تو نیست
نیست جمعی که در آن ، بیم پریشانی نیست
خانه ای نیست ، که در وی غم ویرانی نیست
جز نهانخانه ی عقل و عقلا ، کاندر وی
غم ویرانی و اندوه پریشانی نیست
پیرو عقلِ کُهن باش ، نه مفتونِ خیال
رهنمائی ، صفت غول بیابانی نیست
وهم را دور کن از جان و تن خویش ، که دیو
لایق سلطنت مُلکِ سلیمانی نیست
هم مگر عالِم وقتت بِرهاند ، وَر نَه
چاره ی جهل تو ، اینها که تو میدانی نیست
مگر انسان زِ کَرَم در بگشاید ور نه
راه بیرون شدن از عالم حیوانی نیست
خویشتن بین ، نشود مردِ خردمند غمام
زانکه خودبینی ، جز کوری و نادانی نیس
ای به بزم شوق تو ، نالان بِهَر سو ، سازها
رفته در هر گوشه یی ، زان سازها ، آوازها
مَه جبینان جبهه سا ، بر آستانت از نیاز
نازنینان بر درت ، بنهاده از سر ، نازها
در هوای اوج توحید تو ، از سر می رود
طایران قُدس را ، سر رشته ی پروازها
رازهایت را بسی گفتند ، سر مستان عشق
همچنان هستند لیکن سر به مُهر آن رازها
از رگ و پی ، بنده واقف نِی ، همین در ناله اند
ای به بزم شوق تو ، نالان بِهَر سو ، سازها
خون به آن سینه ، که فرسوده ی غمهای تو نیست
کم به آن سر ، که سراسیمه ی سودای تو نیست
دستِ فرسوده بِلا به ، بسر اندازی غم
سر آن سرزده کو خاک کفِ پای تو نیست
دل رنجورم از امروز ، به فردا مَرساد
گَرش امروز غم وعده ی فردای تو نیست
خلعتِ عمر گرامی ، که به بالای من است
بر تو بخشم ، چه کنم ؟ گر چه به بالای تو نیست
چه کنم راحت آندل ، که به بالای هوا
رنج فرسوده گُل غالیه فرسای تو نیست
چرخ _ منشور وفا میدهدم ، لیک چه سود
که بر او شکلِ قبول از خطِ طُغرای تو نیست
ماه زیباست ، ولی چون رخ زیبای تو نه
سرو یکتاست ولی چون قدِ یکتای تو نیست
دلِ رسوایِ مرا عشق تو سودائی کرد
گر چه سودا زده ای نیست ، که رسوای تو نیست
زلفِ شبگون تو ، از مهر تو شیدای تو شد
کیست کز مِهر تو چون زلف تو شیدای تو نیست
تا بدان حد به غم عشق تو بر راه شدم
که دلم را ز غم عشق تو ، پروای تو نیست
گفته بودی : ز وفا روی چرا تافته ای ؟
کافرم کافر اگر رأی دلم ، رأی تو نیست